Het ontmoeten van de Sri Lankaanse locals op dagelijkse basis gaat meestal als volgt:

Hello madame tuktuk? En daarna volgt altijd: Where you from? Where you stay? How long in Lanka you?
En zodra je vriendelijk blijkt en ze antwoorden van je krijgen dan komen er ook vragen als: You family madame? You married?
En: What job you have?

De kunst van deze gesprekjes is vriendelijk blijven lachen wanneer je weer eens nee zegt op een tuktuk. Of ze af te leiden van het standaard kruisverhoortje door hen te verrassen en wat terug te vragen: And where are you from? Meestal weet ik dan wel een lach op het gezicht van de man in kwestie te toveren en accepteert hij de afwijzing.. want nee ik wil geen tuktuk, nee ook niet morgen en ook niet volgende week. Dankjewel voor je visitekaartje. Ja, ik zal je echt bellen als ik toch een tuktuk wil, of een slaapplek, of een restaurant..
En dan 2 meter verder beginnen we gewoon weer opnieuw.

Deze ontmoetingen horen bij Azie en de mensen blijven allemaal vriendelijk en accepteren mijn afwijzingen.

Opeens schiet er een ingeving door mijn gedachte: Alle vrouwen die willen leren om vaker nee te zeggen, maar dat moeilijk vinden.. De oplossing is simpel! Boek een reis naar een mooi warm tropisch eiland: en ga alleen. Ik beloof je, de nee-zeggen-vaardigheid beheers je tot in de puntjes binnen een week of twee.
Vervolgens kan je irritatie na de zoveelste zelfde vraag zo hoog oplopen, dat je noodgedwongen ook leert je woede te managen en beleefd te blijven.

Als het bovenstaande je goed afgaat dan leer je er misschien ook nog om erom te lachen, of op andere manieren lol aan te beleven. Zo meet ik mezelf met de regelmaat van de klok een nieuwe identiteit aan en kruip even in de huid van een ander.

Ik kom uit Zweden, mijn naam is Keesie en ik blijf nog 5 jaar in Sri Lanka. Ik werk als een uhmm.. patholoog. In de trein naar zuid Sri Lanka was ik Wendy uit Belgie en sprak ik een uur met een man over het belgische voetbal.
Verandering van spijs doet een mens wel eens goed, laten we maar zeggen ;)

Andere bijzondere ontmoetingen met locals zijn er ook genoeg:
Zoals toen ik drankjes ging drinken bij mijn guesthouse met een jong sri lankaans stel die al 4 jaar een relatie hebben, maar waarvan hun ouders dat onder geen voorwaarde mogen weten.. want hij is moslim en zij is hindoe. Stel je voor! Daarom vluchtte ze onder vakantietijd stiekem naar de andere kant van het land om samen olifanten te kijken en 's avonds op de veranda stiekem te zoenen bij kaarslicht.
Ook ontmoette ik een jonge barman die erg trots was op het feit dat hij in het Nederlands kan tellen. Hij begint dat meteen hardop aan me te demonstreren.. als hij bij 26 is zegt hij: "I can count untill 100!" Ik reageer, gespeeld onder de indruk, : "Oh really? So what is eightyeight ? De jongen stamelt nu iets minder happig: " uhmm..akteakte..uhmm.." We lachen er daarna om.

Gisteravond was ik op een verder uitgestorven strand genaamd Pearl beach met twee libaneese meiden en twee Sri lankaanse kerels. Een van de jongens vond mij maar een watje. "Je rookt niet, je drinkt geen alcohol en blowt niet!" " "Jahoor je hebt gelijk" zei ik, "Ik reis in mijn eentje de wereld over, ik ben echt een enorme schijtluis!" Daarna kwam de vraag die er ook ALTIJD volgt op het nieuws dat ik geen alcohol drink: maar Waarom dan niet? Omdat ik geen domme dingen doe, was deze keer mijn reactie.

Na zonsondergang spelen we een spelletje genaamd: Raad de waarheid. Mijn "feiten" waren: 1. Ik ben getrouwd
2. Ik ben van Nederland naar Kroatie gelift in 1 dag en 3. Ik heb alle continenten bezocht.
De locale jongens wisten meteen wat de waarheid moest zijn: Je bent getrouwd. De meiden en ik moesten grinniken. Toen zei een van de meiden: "Ik denk dat je alle continenten hebt bezocht!" Toen de echte waarheid bleek te zijn dat ik in Europa gelift heb zei ze verontwaardigd: "Maar jij doet toch geen domme dingen?" Dit keer moesten de jongens lachen. Het was een gezellige, een na laatste avond!

De dag erna lag ik op het strand, een boek te lezen getiteld: "The wave" waarin een vrouw haar memoires staan beschreven van hoe ze de Tsunami van 2004 overleefde, maar haar man, twee kinderen en haar beide ouders niet.
Wat een hartverscheurend verhaal. Na het lezen van dit boek ben ik diep onder de indruk en spreek ik met wat locals over hun ervaringen van deze ramp. Het is voor mij moeilijk voor te stellen hoe het is om z'n ramp te overleven maar na dit boek begrijp ik het iets beter. Dat ze ervoor en erna nog midden in een burgeroorlog leefden die 30 jaar duurde bespraken nog niet eens..
Wat ik toen ik dat boek uitlas nog niet wist, was dat er rond precies dezelfde tijd weer een enorme Tsunami plaatsvond in Indonesie op het eiland Sulawesi. Daar zijn gisteren waarschijnlijk duizenden mensen gestorven en nog vele malen meer zijn al hun bezittingen en bedrijfjes verloren. Ik hoop dat er snel een hulpactie op touw wordt gezet en er minstens zoveel geld kan worden verzameld als voor de vier slachtoffers in Oss de afgelopen week.
Morgen reis ik weer terug Nederland. Ik ben me er meer dan eens van bewust dat wij ontzettend bevoorrecht zijn om te wonen in een land waar de natuur niet dagelijks en totaal onverwacht, je familie, leven en stad kan verwoesten.
Ik heb er in ieder geval zeker een paar tientjes voor over om een aantal mensen in indonesie misschien een klein beetje te kunnen helpen.

Zo dit was het weer wat betreft mijn blogs voor deze reis.

Ben je nog benieuwd naar mijn onbeschreven avonturen of de foto's? Dan lijkt het me tof die te laten zien bij een snel weerzien. Heb zin om weer thuis te zijn met mijn lieve familie en vrienden om me heen. Tot snel ziens?

Liefs, Roos