Hallo lieve lezers,

Bedankt voor de vele berichtjes! Ze maken met net zo blij als de grote vlinders die hier af en toe voor me langs vliegen. Hier weer een verhaal vanuit Cambodja.

"Turn that frown, upside down"
We varen al uren over een enorm waterland als we door een aantal dorpen heen gaan. Midden in de watervlakte drijven huizen, tempels, winkeltjes en zelfs restaurants. Desondanks de tientallen doden veroorzaakt door de overstromingen in deze regio 2 weken geleden betreurende de bewoners hier de drijvende gebouwen niet. Dit een speciale plaats waarbij alle stroo-en en houten gebouwtjes op hoge houten poten in het water staan. Dat hoort zo. In deze floating village wonen vissers met hun gezinnen en alle basisvoorzieningen zijn hier net als in andere cambodjaanse dorpen aanwezig. Ze houden zelfs kippen in drijvende kippenhokken. Ik vraag me wel af of hier een school aanwezig is. De kinderen die ik zie zijn enorm handig met grote stokken in het verplaatsen van boten of helpen bij het vissen met de netten ophalen of hebben een zelf gemaakte hengel met een lange bambootak met een lang touw eraan. De boot waarmee ik van Siem Riep naar Battambang vaar blijkt dienst te doen als lokale busdienst. Vanuit anderte bootjes stappen locals over om mee te varen. Zo ook een jonge moeder met een schat van een klein mannetje. Hij huilt de 5 uur in ons gezelschap niet maar klimt vrolijk over wat tassen heen of krijgt borstvoeding en een granaatappeltje. Het kereltje doet me denken aan het zoontje van mijn zus die dezelfde leeftijd moet hebben. En een totaal verschillend leven.Toch hebben ze het allebei totaal niet verkeerd. Als ik naar het jongetje glimlach verdwijnt de zijne en kruipt t snel weer bij zijn moeder op schoot. Blijft toch eng z'n wit spook die naar je grijnst. Ik snap het wel.

"Aspect nothing, appriciate everything"
Een dag later zoef ik met Laura en Femke op onze manuele scooters over het platteland. We zwaaien naar wat jongens die in het rijstveld zwemmen en lachen om de buffels die een modderbad nemen. Het is doodstil hier. Het geronk van onze motoren is het enige wat we horen en onderweg zijn de auto's die we tegenkomen op 1 hand te tellen. Met hulp van wat locals vinden we de opstapplek ( want station kan je het niet noemen) van de bambootrein. Het is minder dan je je voor kan stellen. Niets meer meer dan twee paar wielen een houten vlot erop met een motortje. Ik voel me net een machinist als ik voorop mag zitten. Zag nog nooit eerder de rails voor me en onder me door schieten. Een paar koeien ( of zijn het ossen?) recht naast de rails zou voor de ns een reden zijn om voor uren het treinverkeer stil te leggen. Hier is er niets aan de hand en rijden daar gewoon vrolijk voorbij. Alleen als een zon groot dier wat grassprietjes midden tussen de rails ontdekt stoppen we even tot hij is uitgekauwd en rustig verder stapt. Opvallend is ook dat er maar 1 paar rails is en als in de verte de eerste tegenligger opdoemt gebeurt er wat grappigs. Van de "trein" met de minste passagiers wordt het treinstel door 2 personen van de rails afgetilt en samen met de wielen in de berm gegooid. De andere trein passeert en de laatste wordt weer op de rails gezet.om 2 minuten later weer verder te rijden. De jongen van de tegenliggende wagon zucht tijdens het gewissel: "They always make us get from the tracks!" Hij heeft duidelijk de wet van de minste passagiers niet begrepen. We wensen hem vriendelijk een goede reis verder. Op het eindpunt van onze rit wacht ons een groepje kinderen die ons bestormen en smeken om van ieder een armbandje te kopen. Na een paar vriendelijke en daarna wat minder vriendelijke bedankjes houden ze niet op en dus vraag ik of ze een spelletje kennen. Een halve tel later spelen we schaar papier steen en leren ze me in het Kmer tot 10 tellen. Je zou bijna vergeten dat deze zeurende kleine verkopertjes gewoon ook kinderen zijn. Die hinkelen, rennen en sprinkhanen vouwen van bambooriet. Met een trouwring van gras zwaaien we ze uit. Armbandjesloos. Later vragen we ons af of rijstvelden ook kunnen verzuipen en wat nou precies het verschil tussen een koe en een os is en spelen we een nepalees kaartspelletje onder het genot van een cambodjaanse pannenkoek. Het leven is goed.

liefs vanuit Kampot!