Vanuit de lucht gezien is niemand wit of bruin of geel
Je ziet alleen maar stipjes en het zijn er reuze veel
En zo blijf je fantaseren vanuit je luchtballon
Is het stipje nu de tuinman of de deftige baron?

Daarom kun je heel je leven
Maar het beste blijven zweven
Je kunt uren blijven dromen
Als je vliegt over de bomen
Als je wolken aan kunt raken
Valt geen onderscheid te maken
Met een glimlach op je lippen
Denk je: mensen zijn maar stippen
uit lied: Stipjes van Kinderen voor Kinderen

Als de verwachtingen die je niet hebt totaal worden ontkracht, de vooroordelen die je niet denkt worden bevestigd, en de plannen die je niet maak in gedachten volledig worden omgegooid, weet je het zeker. Je bent op reis.

Na aankomst in Kuala Lumpur voel ik me al snel een enorm groentje. Meer dan als je voor het eerst op jezelf gaat wonen in een nieuwe stad waar je niemand kent. Het is niet perse vervelend maar wel een erg gek gevoel om totaal niet te weten hoe de wereld hier werkt. Het enige wat ik zeker weet is dat hij totaal niet lijkt op een van alle andere plaatsen waar ik eerder op was. Opeens lijkt het alsof alle steden in Europa precies hetzelfde zijn. Ik blijk veel meer een westerling en toerist te zijn dan ik me voor mogelijk had gehouden en vraag me meerdere keren af of dat iets positiefs is of niet. Het woord toerist heeft een nare bijsmaak: eenheidsworst, uit op een en hetzelfde: veel alcohol, shoppen tot je erbij neervalt en foto's maken van plaatsen waar al een miljoen keer diezelfde foto is genomen. Totaal onderschat in de waarde die z'n plek heeft historisch of cultureel gezien. Ik voel me dan ook even schuldig bij de opluchting die erdoor me heen gaat als ik een subway zie. Een punt van herkenning blijkt heel geruststellend op een plek waar zelfs de meest simpele dingen onduidelijk of niet logisch zijn. Zoals het vinden van een straatnaam of perron van een tram of de plek waar bagage wordt teruggegeven. In de eerste 5 uren van aankomst spreek ik al 3 Nederlanders en herken gelijk de ongeduldigheid en arrogante van ons soort. Het stelletje die gelijktijdig met mij land wil niet wachten op een lift naar het perron van de metro, dus neemt de roltrap: om er daar achter te komen dat die helemaal niet leidt naar het perron die ook een verdieping lager zou moeten zitten om vervolgens op het perron denken te weten dat een andere metro ook de goede kant op gaat. Er ontsnappen me meerdere keren een paar glimlachen. Azie zal ons geduld leren en anders simpelweg afdwingen.

De meest waardevolle tip van de dag kreeg ik in Nederland van Lisa: Vraag gewoon overal aan iedereen datgene wat je moet weten.

Zonder 4 keer de weg te vragen aan een local had ik mijn hostel nooit gevonden. Terwijl deze op een gelijkwaardige lokatie in onze hoofdstad supersimpel te vinden zou zijn. ( een straat van een metrohalte vandaan)

Later meer over de stad en misschien ook foto's.

Heel veel liefs, Roos

p.s. Ik verontschuldig me alvast bij voorbaat voor alle komende spel en stijlfouten die vast te vinden gaan zijn in al mijn verhalen die nog gaan komen. De tijd op computers hier is beperkt. (Zegt ze terwijl ze met een jetlag nog in het donker ' sochtends zee"en van tijd heeft achter de gezamelijk pc in het hostel. Want hopelijk is het de laatste keer dat ik om half 4 ' sochtends klaarwakker ben)