Time flies when you are having fun

Vandaag ben ik precies halverwege op mijn reis en is het mijn laatste dag in cambodja. Sinds mijn vorige verhaal heb ik alweer meer beleefd dan ik hier kan beschrijven. Een paar high-lights: Scooteren in Kampot met een grote gezellige groep van solo-reizigers. Zwemmen met oplichtend plakton in de zee bij eiland koh rong, Een tocht door de jungle gemaakt over het eiland, zelf gevist vanaf een vissersboot en een vis gevangen! En een schets gemaakt voor een muurschildering van het eco-teachers-house op een ander eiland en meegeholpen met het eiland schoonmaken tijdens een clean-up-day. Maar daarover later meer.Eerst tijd voor wat lijstjes.

Typisch cambodjaans is:

• De pyama is je outfit voor dag en nacht en voor overal waar je gaat.
• vuilnis gooi je in je voortuin, achtertuin, of in de tuin van iemand anders.
• Amok, een heerlijk gerecht van een soort kerrie-curry met rijst die niet pittig is.
• betalen met alleen maar briefjes. In dit land bestaan geen muntjes.
• Als je iets wat enorm overprijst is probeert af te dingen moet je naar zielige verhalen luisteren
• Een hoofdstad met heel veel NGO's. Stichtingen die via een winkel, restaurant of dienst geld verzamelen voor het herintreden van ex-kinderprostituees of straat kinderen of blinden of doven of andere minderheden. TOP!
• prachtige natuur wordt enorm vervuild met plastic. gevolg: Stank.
• lieve vriendelijke mensen. Ze zijn wel erg erg erg arm.

nieuwe persoonlijke ontdekkingen:

• Ik ben over een aantal allergieën heen en kan hier nu vis eten. ( Vers is heel lekker!) en heb zelfs een keer pinda's geprobeerd.
• Snorkelen is SUPER awesome
• viesheid is betrekkelijk
• ik kan scooterrijden
• ik ben een boekenmonster. Een enorme.
• meer muziek maken is beter
• ik kan scooterrijden! ( en ja ik ben echt voorzichtig!)
• Ik kan douchen zonder douche. Oefening met een soort emmertje met water baarde redelijk schone kunst :) Maar daarna de vraag: waar laat je je tandpasta als je geen wasbak hebt? Antwoord: In het putje van de badkamer. Nog een emmertje water erover en alles is weer schoon.

In Cambodja heb ik op de volgende plekken( Alle!) met de volgende Nederlanders gereist:

• Siem Riep: Sylvia die mijn verjaardag oppimpte met slingers en een hoedje!
• Battambang en Phnom Phen I: Laura ( van mijn middelbare school) en Femke
• Kampot: Nienke en Lars uit Eindhovuh de gekstuh
• Koh Rong: De tweeling Peen en hun vriendin Tesse
• Koh Rong Samloem: Leonie en Edwin Tensen en Kim Kolenberg uit Werfershoof
• Phnom Phen II: Suzanne uit Meppel

Natuurlijk reisde ik ook met vele andere nationaliteiten zoals: Fransen, Duitsers, Australiers, Engelse, Oosterijkse, Zwitserse, en ik vergeet nu vast nog een paar landen.

Een mooi ontmoetingsverhaal is de volgende. Voor ik op reis ging las ik een reisblog van een meid die alleen door zuid-oost-azie reisde. Ik onthield haar naam en gezicht van een foto. Op de boot naar een eiland in Cambodja dacht ik haar te herkennen dus vroeg ik: "Heet jij Leonie?" "Ja" antwoorde ze (ook in het Nederlands) en keek me verbaasd aan. Ik vertelde haar dat ik haar blog had gelezen. Wat een toeval dat wij elkaar hier treffen! Een extra groot toeval, vertelde ze, want ze was net 2 dagen eerder in Azie aangekomen nadat ze weer een aantal maanden thuis was geweest. Ze was nu onderweg naar een eiland waar ze een school op gaat zetten met haar broer Edwin en zijn vriendin Kim ( die bij mijn neef tom schenk in de klas blijkt te hebben gezeten op de middelbare school). Na een week een andere eiland te hebben gezien besloot ik naar ze toe te gaan om ze mijn hulp aan te bieden. Ik wist dat ze veel te schilderen hadden. Op de bonnefooi ging ik naar hun eiland. Het schilderen werd lastig aangezien er geen kwasten op het eiland waren maar of ik misschien een ontwerp wilde maken voor op hun toekomstige huis waarmee ik de kinderen op het eiland leerde afval te scheiden? Ik heb dagen driftig zitten schetsen en ze uiteindelijk een eindschets overhandigd. Ik hoop dat ze daarmee een mooie schildering kunnen maken als de kwasten gearriveerd zijn! Voor mijn tantes in Noord-Holland die nu wel nieuwsgierig zijn geworden naar dit prachtige project van mede west-friezen. Hier is hun blog! Voor alle anderen die hier nu niets van snappen een foto van twee helden van meiden die totaal niet engels sprekende lieve kindjes in de eerste week al geweldige engelse zinnen aanleerden.

Voor nu ben ik weer pleite, Morgen vlieg ik naar thailand!

Sorry voor het een beetje vluchtige schrijven, volgende keer is mijn stijl weer wat vloeiender. Beloofd!

Veel liefs uit phnom phen!

Land van duizend bommen en granaten

Hallo lieve lezers,

Bedankt voor de vele berichtjes! Ze maken met net zo blij als de grote vlinders die hier af en toe voor me langs vliegen. Hier weer een verhaal vanuit Cambodja.

"Turn that frown, upside down"
We varen al uren over een enorm waterland als we door een aantal dorpen heen gaan. Midden in de watervlakte drijven huizen, tempels, winkeltjes en zelfs restaurants. Desondanks de tientallen doden veroorzaakt door de overstromingen in deze regio 2 weken geleden betreurende de bewoners hier de drijvende gebouwen niet. Dit een speciale plaats waarbij alle stroo-en en houten gebouwtjes op hoge houten poten in het water staan. Dat hoort zo. In deze floating village wonen vissers met hun gezinnen en alle basisvoorzieningen zijn hier net als in andere cambodjaanse dorpen aanwezig. Ze houden zelfs kippen in drijvende kippenhokken. Ik vraag me wel af of hier een school aanwezig is. De kinderen die ik zie zijn enorm handig met grote stokken in het verplaatsen van boten of helpen bij het vissen met de netten ophalen of hebben een zelf gemaakte hengel met een lange bambootak met een lang touw eraan. De boot waarmee ik van Siem Riep naar Battambang vaar blijkt dienst te doen als lokale busdienst. Vanuit anderte bootjes stappen locals over om mee te varen. Zo ook een jonge moeder met een schat van een klein mannetje. Hij huilt de 5 uur in ons gezelschap niet maar klimt vrolijk over wat tassen heen of krijgt borstvoeding en een granaatappeltje. Het kereltje doet me denken aan het zoontje van mijn zus die dezelfde leeftijd moet hebben. En een totaal verschillend leven.Toch hebben ze het allebei totaal niet verkeerd. Als ik naar het jongetje glimlach verdwijnt de zijne en kruipt t snel weer bij zijn moeder op schoot. Blijft toch eng z'n wit spook die naar je grijnst. Ik snap het wel.

"Aspect nothing, appriciate everything"
Een dag later zoef ik met Laura en Femke op onze manuele scooters over het platteland. We zwaaien naar wat jongens die in het rijstveld zwemmen en lachen om de buffels die een modderbad nemen. Het is doodstil hier. Het geronk van onze motoren is het enige wat we horen en onderweg zijn de auto's die we tegenkomen op 1 hand te tellen. Met hulp van wat locals vinden we de opstapplek ( want station kan je het niet noemen) van de bambootrein. Het is minder dan je je voor kan stellen. Niets meer meer dan twee paar wielen een houten vlot erop met een motortje. Ik voel me net een machinist als ik voorop mag zitten. Zag nog nooit eerder de rails voor me en onder me door schieten. Een paar koeien ( of zijn het ossen?) recht naast de rails zou voor de ns een reden zijn om voor uren het treinverkeer stil te leggen. Hier is er niets aan de hand en rijden daar gewoon vrolijk voorbij. Alleen als een zon groot dier wat grassprietjes midden tussen de rails ontdekt stoppen we even tot hij is uitgekauwd en rustig verder stapt. Opvallend is ook dat er maar 1 paar rails is en als in de verte de eerste tegenligger opdoemt gebeurt er wat grappigs. Van de "trein" met de minste passagiers wordt het treinstel door 2 personen van de rails afgetilt en samen met de wielen in de berm gegooid. De andere trein passeert en de laatste wordt weer op de rails gezet.om 2 minuten later weer verder te rijden. De jongen van de tegenliggende wagon zucht tijdens het gewissel: "They always make us get from the tracks!" Hij heeft duidelijk de wet van de minste passagiers niet begrepen. We wensen hem vriendelijk een goede reis verder. Op het eindpunt van onze rit wacht ons een groepje kinderen die ons bestormen en smeken om van ieder een armbandje te kopen. Na een paar vriendelijke en daarna wat minder vriendelijke bedankjes houden ze niet op en dus vraag ik of ze een spelletje kennen. Een halve tel later spelen we schaar papier steen en leren ze me in het Kmer tot 10 tellen. Je zou bijna vergeten dat deze zeurende kleine verkopertjes gewoon ook kinderen zijn. Die hinkelen, rennen en sprinkhanen vouwen van bambooriet. Met een trouwring van gras zwaaien we ze uit. Armbandjesloos. Later vragen we ons af of rijstvelden ook kunnen verzuipen en wat nou precies het verschil tussen een koe en een os is en spelen we een nepalees kaartspelletje onder het genot van een cambodjaanse pannenkoek. Het leven is goed.

liefs vanuit Kampot!

Pracht Paradijs

Traveling.
It leaves you speechless,
then turns you into a storyteller.

Overal waar ik kijk zie ik een paar prachtexemplaren. Kleine diepblauwe, grote felgele en een groepje met een zebra-motiefje. Ik lijk te zweven en wat verder beland ik in een school met ongeveer duizend zwemmertjes. Aan de ene kant zijn zijn ze lichtblauw en aan de andere kant grijs. Zo worden vijanden handig om de koraaltuin geleid. Als ik mijn armen uitstrek stuift de wolk weg. Het is ongelofelijk hoe helder het hier is en ik heb het totaal niet koud. Terwijl ik verder dobber zie ik schildpad vlak naast me zwemmen. Hij haalt me in met een sierlijke slag en ik blijf hem totaal verbijsterd volgen in het water. Ik moet mijn best doen om mijn mond dicht om de snorkelmond te houden. Mijn verbazing zou er bijna voor zorgen dat ik een grote hap zout water inslik. Ik had mezelf beloofd dat ik dit paradijselijke oord niet zo verlaten voordat ik door mijn eigen duikbril een schildpad had gezien. Ik ben verliefd. De snorkelkunst is geweldig en raad het iedereen aan. Vooral op deze plek. OH daar zwemt nog een regenboogexemplaar voorbij, en daar zwemmen Dorey's! Zocht je mij? Ik ben weer aan het verdwalen in mijn wifiloze onder-water-wonder-wereld.

Monopoly Money
Het blijft een moeilijke toestand dat gepingel om geld. Ik krijg het wel een beetje voor mekaar. Betaal nooit de prijs waar ze mee openen, toch blijft het lastig in te schatten wanneer een prijs redelijk is en wanneer ik keihard word afgezet.
Ik word weer eens met mijn neus op de feite gedrukt wanneer ik met een lokale scooterchauffeur op een lokale fruitmarkt ga kijken. ZO totaal anders dan die van ons op het kastelenplein! Grote stenen kraampjes, krakkemikkige houten tafeltjes en een kleedje als stal volgt elkaar willekeurig en overal kleine bergjes met groenten en vruchten waarvan ik van de meeste geen idee heb wat het is. Aubergines in andere vormen en gekke kleuren bijvoorbeeld. Sommige lijken op roze tomaten. Mijn chauffeurtje is verbaasd als ik hem vertel dat ik ook jarenlang fruit verkocht op een markt. Alsik een miniananas wil kopen van een vrouwtje vraagt ze me 2000 ruppiah ( 20 cent). Ik bied haar de helft maar ze blijft weigeren in prijs te dalen. Uiteindelijk wilde ik zonder ananas weglopen als mijn chauffeur zich sjaggerijnig in een luide indonesische discussie met de vrouw mengt. Hij gooit gefrustreerd wat muntjes op de kraam en ik kijk verbaasd. Ze hebben hier een biljet voor een omgerekende waarde van 1 cent dus muntjes zijn al helemaal waardeloos toch? In een flits zie ik dat het 600 ruppiah is. De vrouw zwijgt en snijdt nog even supersnel heel kunstig de schil eraf. Voor 6 cent neem ik de snack mee.
Het nare is dat als je een goede deal voor elkaar krijgt je je ook bewust word van het feit dat je een vorige keer dus weer teveel hebt betaald. Soms verlang ik naar ons dure landje omdat ik dan na het zien van een prijskaartje tenminste weet waar ik aan toe ben.

The trouble is, you think you have time. - Buddha
Na Lombok, en de Gili's beland ik in Ubud in Bali. Een stadje die groene biologische organische gezondheids energie ademt en aan voorbij trekkende nieuwgierigen verspreidt. Ik kan eindelijk een inhaalslag maken in het eten van groenten. Ze weten hier niet alleen wat vegatarisch is ( al een wonder op zich aangezien de rest van dit land kip niet als vlees vind tellen), ze zijn hier ook meesters in glutenvrij, veganistisch, tofu, rawfood, tempeh, kruidenthee, noni-drank, de kracht van allerlei geneeskrachtige planten tegen buikproblemen en aromatherapie! ik vind hier biologische winkels en vele fijne restaurantjes. Maar een van de leukste dingen hier zijn de yogalessen op een yogaboerderij met een Prachtige architectuur van bambooconstucties en het landgoed van de vrije hoge school is er niets bij. Tijdens de yogaklas hoor je de geluiden van vogeltjes, kabelende beekjes en zingende krekels niet uit de muziekboxen komen. Maar gewoon uit de tuin die deze magische plek omringt. Ik denk meerdere malen aan allemaal lieve nederlandse vrienden en vriendinnetjes die deze plek ook erg zouden waarderen. Ondertussen heb ik gesprekken met mensen die een jaar stilte hebben gedaan over waar je hart naar verlangt, deel ik heeerlijke vullende salades en eet ik zelfs een keer macrobiotisch!

En nee ik ben niet alleen. In lombok meerdere mensen ontmoet die ik later weer zal zien. Zoals de gekke schotse Trudie ( Ja toevallig he?) waarmee ik later op de Gili-eilanden een kamer deel en zonsondergangen najaag, en de Britse Amy waarmee ik een week in Ubud ben en we massages nemen na de spierpijn van al het salsa dansen. En vele lieve anderen dieer telkens op staan ervoor te zorgen dat ik ik veilig thuiskom. (ookal ben ik 1 straat van mijn slaapplekje vandaan). Voor foto's, zie facebook!

Over een aantal dagen vertrek ik naar Siem Riep in Cambodja. Vanuit daar vast weer een verhaal. Nu ga ik weer naar een yoga-klasje.

Liefs uit Ubud!

I haven't been everywhere, but it's on my list.

Het wordt nooit makkelijker, je wordt er wel steeds beter in
We ( ik, Tobias, Melanie en Anja) vullen onze flessen water bij en vertrekken naar het busstation. Op naar Melaka: een vroeger ooit ook door Nederland bezet stadje. Bij het busstation wijst een mannetje: `'there check-in for boardingpass!"` Huh? We gaan toch met de bus en niet vliegen? We krijgen een boardingpass en gate-number. Die gate is beneden te vinden. Daar staan allemaal banken voor een glazenschuifdeur. En jawel hoor, daar komt ze bus aan en we stappen in. We lachen om dit gekke gebeuren.

Een dag later arriveer ik op LCCT, het low-cost vliegveld van Kuala lumpur. Dit doet eerder aan als een grote hal van een vliegbeurs dan een vliegveld. Ze noemen het misschien wel gates maar het zijn gewoon een miljard banken met wat uitgangen er omheen. Zo kan het ook dus. Het verbaasd me dat ik de enige witte toerist met een backpack ben in de massa van reizigers. Je zou ze juist wel verwachten daar waar goedkoop gevlogen kan worden. Reizen is wat je gebeurt als je andere dingen verwacht.

Aangekomen op Jakarta sms ik Hollandse vriend Tom dat ik er ben en hem zo zal zien. Hij smst terug met verrassend nieuws: hij zou vandaag nog niet aankomen. Morgenavond pas. Daar zit ik dan. In een nieuw vreemd land, in een stad die enorm is en ik er geen idee heb hoe ik van a naar b moet komen. Na wat communicatieve cultuurprobleempjes met wc's, busingangen, en het uitspringen van een bus die blijft rijden ( zo hoort dat hier als je eruit wilt), zit ik in mijn allereerste tuktuk tussen een enorme chaos en wirwar van verkeer. Overal scootertjes, chique en krakkemikkige voertuigen, tuktuks, teksi's met chauffeurs zonder en teksi's met chauffeurs met een rijbewijs en mensen die oversteken. Ik slaap in een hete kamer, zonder airco, vol hongerige muggen en een kuil in het matras. Een roestige spijker in mijn " ensuite" badkamertje om mijn handdoek aan op te hangen. Handig als ik ben fabriceer ik een stalage voor mijn klamboe en neem een heerlijke ijskoude douche. Slapen doe ik nadat ik een een lokale bar om de hoek mee heb gezongen met een soort karaoke-band en de 3 gezellige australiers van midden-30 welterusten heb gewenst.

I would rather be a small king than a big slave
De volgende morgen ontmoet ik Mustapha, een knappe vriendelijke egyptenaar/saudie-arabier die eruit ziet als een jamaicaan met een lippiercing. Hij knoopt een vriendschapsbandje voor het zoontje van de restauranteigenaar en krijgt als dank enorme flessen bier. We kletsen over hoe het is om goedkoop rond te reizen en hij zegt: "Imagen that I slept in a 5 star-hotel this night, then I would never met you!" Deze zin komt enorm binnen. Aangezien ik vanavond wel in een 5-sterren-hotel slaap! Zou het daar echt zo eenzaam zijn?

  We gaan samen de junglesteegjes in en zoeken naar eten. Dit vinden we aan de kant van de weg in een piepklein restaurantje. Het is meer een glazenkast met gasformnuis en tafel ernaast. Voor 1,50 eten we de heerlijkste noedelsoep met kip, ei, en groentes en deze is voor de verandering precies als wat er ons werd beloofd: niet pittig. Even later in mijn hete hostel hangt hij met zijn hoofd naarvoren gebogen terwijl ik aan zijn haar trek. Hij wilde graag een zijn haar gemaakt touwtjesding. En laat ik daar nou een expert in zijn. Hij heeft de gekleurde touwtjes weer uit zijn tas tevoorschijn getoverd. Hij zegt dat ik lekker ruik, en dat vind ik moeilijk te geloven want onder mijn voeten is een plas zweet te vinden. Blijkbaar heeft hij een punt, want de muggen zijn het met hem eens. Later vandaag maar weer een glas cola met zout drinken. Hij brengt me naar het busstation alwaar me weer een verrassing staat te wachten. We verzamelen in een groot dicht bushok met rolluiken. De vrouwen aan de ene kant, de mannen aan de andere kant. Als de bus aankomt gaat er een rolluik omhoog en springen we over een hoog groot gat de bus in. Ik toren weer eens kilometers boven alle andere vrouwtjes uit en ben weer de enige witte. Bij de juiste bushalte vraag ik de weg naar het hotel waar ik Tom zal ontmoeten. " Een klein stukje lopen" volgens de locals. ik loop meer dan een uur met mijn zware tas door een donkere duistere stad. Ik zit erdoor heen en ben boos. Na elke hoek waarna ik nogsteeds geen hotel zie. Eenmaal aangekomen en na volledige check of ik wel bomvrij ben. " Are you sure you want to look inside my pack? It is full of really smelly clothes!" vraag ik de bewaker en ik maak een neus-dichtknijpend stink gebaar. De bewaker gelooft het wel. Even later gaat het ding alsnog door een scanner.

meer over mijn hotelavonturen in het volgende verhaal.

liefs uit Jakarta!

Kuala Lumpur

Are you lonesome tonight?
Na mijn eerste nacht schrik ik pas heel laat wakker en besef ik me dat ik het ontbijt heb gemist. Niet dat ik dat mijn kans op een eerste maaltijd (droge broodje met jam= roze suiker zonder fruit) ben misgelopen maar wel de optie om gezelschap te vinden voor de rest van de dag. Ik laat me niet uit het veld slaan en speur zelf door de stad op zoek naar de vogeltuin. Deze vind ik niet maar wel een prachtig klein paradijsje met enorm veel prachtige vlinders en watervalletjes. Aangelegd natuurlijk maar dat wil niet zeggen dat ik er niet enorm van geniet. Ik hoor 2 dames Nederlands praten en vraag hen of ik een foto voor ze zal nemen waar ze allebei op kunnen. Verbaasd dat ze nederlands horen raken we aan de klets en nodigen ze me uit voor lunch. Dat laat ik me geen twee keer zeggen en in een mum van tijd zit ik met hannie(59) en annet (79) in de taxi. De levenslust straalt van de dames af en het is reuzegezellig als we in een restaurantje samen een pompoensoepje en frietjes eten. Enorm gezellig. Als we een paar uur later weer afscheid nemen ga ik even pinnen en loop ik 4 andere backpackers tegen het lijf. Ze vragen me of ik verdwaald ben omdat ik op een plattegrond sta te turen. " nee hoor, zeg ik: ik zoek alleen even de enorme moskee" Er klinkt hard gelach. " Daar sta je rechtvoor!" Een goede start voor een ontmoeting. Ze besluiten me te " adopteren" en even later zitten we samen te eten in Chinatown. De russische meid weet hier de weg en brengt ons later die avond naar de Skybar op de 33ste verdieping van een duur hotel waar we prachtig uitzicht hebben op een verlichte stad en de Petronatowers. In de bar zit een" wet floor" wat een zwembad blijkt te zijn en we doen moeite om er niet perongeluk in te stappen.Dus of ik alleen ben op reis? Ben je gek joh! Dit was slechts mijn eerste dag..

Chinese people eat everything with legs except for a table and everyting that flies except for a kite
Het aanzicht van een eetstalletje in steeg vol vervallen gebouwen, bedelaars, tl-verlichting en met kapotte plastic stoelen op het " terras", tl-verlichting wil niets zeggen over de kwaliteit van het eten. Sterker nog: Op deze plek eet ik heerlijk! Wat ik daar dan bestel? Nou bijvoorbeeld geroerbakte kikkers met gember en lenteuitjes en een kopje rijst. Met een pot hete Jasmijnthee. Geen grapje! Kikker is Heerlijk. Het smaakt net naar kip, maar dan met meer kleine botjes. Als toetje een gefrituurde banenenroti en een pul watermeloensap. De kosten? Niet meer dan 4 euro.Ondanks mijn vele gekke allergieen verbaasd het me dat ik hier heerlijk eten kan vinden. Gelukkig heb ik steeds gezelschap met een neus voor lekkers en eigenlijk is het heel simpel. Zitten er veel locals te eten en is het er druk? Dan zit je gebakken en kun je met een gerust hart aanschuiven. Als de menukaart niet in het engels is, kies je gewoon het plaatje dat er het lekkerste uitziet. Het enige jammere is nog de bestek-sabotage. We krijgen steeds een vork en lepel die ze speciaal voor Witten bewaren Blijkbaar zien we eruit alsof we niet capable zijn om met stokjes te eten. Wij laten ons niet discrimineren dus sturen de obers gewoon terug voor echte stokjes!

Is dat niet gevaarlijk dan? Zo als vrouw alleen op reis, op een plek waar je niemand kent?
Mijn teller van Nederlanders waarmee ik even sprak staat momenteel op 7 ( Dit is pas dag 4!). Er zijn zoveel westerlingen te vinden in deze metropool dat ik bijna niet het gevoel heb dat ik echt in azie ben maar gewoon in een stad met een aziatische wijk. Net zoals we in Den Haag of Londen kennen. De Nederlandse jongen die ik gisteravond sprak woont en werkt hier en wilde me strikken voor een kroegentocht maar daar kon hij deze brave meid niet voor strikken. Meloensap is goedkoper en lekkerder en vrienden maak ik zelf wel. Toch duwde hij me een folder in mijn hand. " Ik zei toch al dat ik niet mee wil?" " Ja dat hoorde ik! Maar hier staat mijn nummer op, dan kan je altijd bellen in geval van nood." De schat. Eerder die middag sprongen ik een een duits meisje samen een metro in ( 25 cent voor een ritje door de stad) en stond een Poolse jongen bij de deur heel erg beteuterd te kijken. Wij lachen in een scheur: " Sorry man! This coach is girls only!"

Zo, nu ga ik weer ophouden, vertrek zo met mijn verse man, schoonzus en lieve duitse advocate naar Maleka. Een klein stadje met Nederlandse historie die nogsteeds terug te vinden is in gebouwen en straatnamen ( hopelijk komen we even voorbij het Stadthuys).

Als toetje voor jullie nog een rijtje van een paar Eerste keren:

• kikker eten
• wilde aapjes zien
• Gevraagd worden om op de foto te gaan met een Aziaat. ( We zijn hier stiekeme beroemdheden)
• hurk-wc gebruiken ( moet nog ff oefenen hoor, zat eerste nog verkeerd om)

Oh en als laatste extraatje het volkslied van Maleisie: Best een mooi lied vind ik! Ze draaien het aan een stuk door in de gratis bussen die hier rijden. http://www.youtube.com/watch?v=hwAOsnMqbcY

Veel liefs uit Kuala Lumpur!

Mensen zijn maar stippen

Vanuit de lucht gezien is niemand wit of bruin of geel
Je ziet alleen maar stipjes en het zijn er reuze veel
En zo blijf je fantaseren vanuit je luchtballon
Is het stipje nu de tuinman of de deftige baron?

Daarom kun je heel je leven
Maar het beste blijven zweven
Je kunt uren blijven dromen
Als je vliegt over de bomen
Als je wolken aan kunt raken
Valt geen onderscheid te maken
Met een glimlach op je lippen
Denk je: mensen zijn maar stippen
uit lied: Stipjes van Kinderen voor Kinderen

Als de verwachtingen die je niet hebt totaal worden ontkracht, de vooroordelen die je niet denkt worden bevestigd, en de plannen die je niet maak in gedachten volledig worden omgegooid, weet je het zeker. Je bent op reis.

Na aankomst in Kuala Lumpur voel ik me al snel een enorm groentje. Meer dan als je voor het eerst op jezelf gaat wonen in een nieuwe stad waar je niemand kent. Het is niet perse vervelend maar wel een erg gek gevoel om totaal niet te weten hoe de wereld hier werkt. Het enige wat ik zeker weet is dat hij totaal niet lijkt op een van alle andere plaatsen waar ik eerder op was. Opeens lijkt het alsof alle steden in Europa precies hetzelfde zijn. Ik blijk veel meer een westerling en toerist te zijn dan ik me voor mogelijk had gehouden en vraag me meerdere keren af of dat iets positiefs is of niet. Het woord toerist heeft een nare bijsmaak: eenheidsworst, uit op een en hetzelfde: veel alcohol, shoppen tot je erbij neervalt en foto's maken van plaatsen waar al een miljoen keer diezelfde foto is genomen. Totaal onderschat in de waarde die z'n plek heeft historisch of cultureel gezien. Ik voel me dan ook even schuldig bij de opluchting die erdoor me heen gaat als ik een subway zie. Een punt van herkenning blijkt heel geruststellend op een plek waar zelfs de meest simpele dingen onduidelijk of niet logisch zijn. Zoals het vinden van een straatnaam of perron van een tram of de plek waar bagage wordt teruggegeven. In de eerste 5 uren van aankomst spreek ik al 3 Nederlanders en herken gelijk de ongeduldigheid en arrogante van ons soort. Het stelletje die gelijktijdig met mij land wil niet wachten op een lift naar het perron van de metro, dus neemt de roltrap: om er daar achter te komen dat die helemaal niet leidt naar het perron die ook een verdieping lager zou moeten zitten om vervolgens op het perron denken te weten dat een andere metro ook de goede kant op gaat. Er ontsnappen me meerdere keren een paar glimlachen. Azie zal ons geduld leren en anders simpelweg afdwingen.

De meest waardevolle tip van de dag kreeg ik in Nederland van Lisa: Vraag gewoon overal aan iedereen datgene wat je moet weten.

Zonder 4 keer de weg te vragen aan een local had ik mijn hostel nooit gevonden. Terwijl deze op een gelijkwaardige lokatie in onze hoofdstad supersimpel te vinden zou zijn. ( een straat van een metrohalte vandaan)

Later meer over de stad en misschien ook foto's.

Heel veel liefs, Roos

p.s. Ik verontschuldig me alvast bij voorbaat voor alle komende spel en stijlfouten die vast te vinden gaan zijn in al mijn verhalen die nog gaan komen. De tijd op computers hier is beperkt. (Zegt ze terwijl ze met een jetlag nog in het donker ' sochtends zee"en van tijd heeft achter de gezamelijk pc in het hostel. Want hopelijk is het de laatste keer dat ik om half 4 ' sochtends klaarwakker ben)