Een laatste lange dag

Zon dag zonder ontbijt,

waarop je binnenlandse vlucht 2 uur vertraging heeft en eerst nog even naar een andere bestemming vliegt, om 20 mensen te droppen voordat het vliegtuig naar jouw plekkie vliegt.

Waarna je in je hotel nog een uur hebt te wachten voor je je kamer in mag,

waarna het ook een dag zonder lunch blijkt te worden maar wel met eindelijk een dag met een flesje water wordt.

Waarnaar je uiteindelijk om half 3 smiddags wat eten hebt weten te fixen.

Heerlijke malse kip en frietjes met ketchup in een hysterisch lokaal winkelcentrum met veel tl-licht en plastic troep uit Azie in de etalages.

Waarna je afreist naar een fair trade atelier voor souveniertjes.. die niet meer blijkt te bestaan. Waarna je verder rijdt naar een boekenwinkel, die al 10 jaar geleden failliet blijkt te zijn gegaan.

Je taxichauffeur die in het spaans zegt hoe prachtig je bent, en je ogen stralen en hoe fantastisch je lach is.. en je blijft herhalen dat je geen spaans begrijpt om uiteindelijk maar wat in het Nederlands tegen hem terug te praten om duidelijk te maken dat we elkaar echt niet begrijpen.

Zon dag waarop je uiteindelijk bij het verkeerde hotel wordt afgezet,

google maps het ook niet meer weet,

je uiteindelijk na lang zoeken in de hitte, heel lief een ijscoffee in een cafeetje en een hulptaxi aangeboden krijgt,

Die je terugrijdt naar de plek waarvan je net vandaan kwam.. want om het hoekje blijkt toch wel de goede ingang te zitten. Nog maar eens een diepe zucht.

Hoe verloren je je kan voelen, omdat je niet weet waar je bent, terwijl je neus eigenlijk nog maar 1 meter van je bestemming vandaan is.

Als je dat niet weet, voelt het allemaal toch nog zo mijlenver..

Ik ben toch blij met mijn eerste zachte bed van dit land,

op de laatste nacht voordat ik naar huis vlieg.

in deze stad ga ik nergens meer heen, Behalve naar het vliegveld morgenmiddag.

Naar huis oehoe naar huis, Acda en de munnik zingt mee in mijn hoofd.

Ik kan nog lachen. Echt waar. Zie mijn mondhoeken maar krampachtig omhoog gaan ?.

Ik ben de grote verscheidenheid aan katholieke heiligen uit dit land dankbaar dat dit vriendelijke volk me altijd heeft geholpen te komen waar ik moest zijn.. ookal duurde de omweg iets langer dan ik had gehoopt.

Zo! nu steek ik mijn neus nog even in de zon, voordat die ondergaat.

tot snel allemaal!

Land van Meren en Vulkanen

Hallo Nicaragua,

Wat ben je allemachtig prachtig.

Met je kleurrijke huizen, groene binnentuinen en vriendelijke bewoners.

Met je meren zo groot als zeeen en eilanden vol groen en vol te ontdekken avonturen.

Met geheime yogaplekken, met je goedkope en best lekkere eten.

Ik geloof dat ik een beetje verliefd op je ben geworden.

Bijvoorbeeld op de heerlijke alternatieve en relaxte vibe op Ometepe, het eiland met twee vulkanen, waar ik rond scooterden, wegdroomde bij je zonsondergangen en leuke andere solo reizigers en fantastisch lieve locals ontmoetten.

Of op de mooie coloniale stad Granada, met drukke markt en indrukwekkende tour naar een actieve vulkaan.

Wist je dat dat hete rood-gele spul, wat in de vulkaan zit, Magma heet? En zodra het eruit is gekomen, dan heet hetzelfde hete spul opeens Lava!

Dus ik was blij om na zonsondergang de Magma te mogen zien en dat er geen lava in de buurt was?.

Het was erg tof en indrukwekkend!

En er was een liedje vanuit de musical foxtrot wat er de hele tijd door mijn hoofd speelde: "dansen op de vulkaan."

Het hostel waar ik verbleef bood s'ochtends gratis yoga aan op het dakterras. Daar ben ik vroeg voor opgestaan om aan mee te doen. Er was weleenswaar een overkapping, maar toch werd het na de derde downward-facing-dog al zo warm dat ik het gevoel had dat ik yoga in een sauna deed. Gelukkig kwam er later op de dag een klein buitje en die bood de stad wat verkoeling.

Ik kwam tot de ontdekking dat de mensen elkaar in plaats van een goedemorgen, goedemiddag en goedenavond, elkaar slechts een "goede" wensen op elk willekeurig tijdstip. Best handig!

Er is zoveel meer wat ik zou willen zien en doen in dit land. maar helaas is het einde van mijn vakantiedagen ook in zicht. Over een week ben ik weer in Nederland. De locals vragen vaak: "Wat vind je van dit land? Mooi ja? Kom je hier dan wonen?" En daarna als ik zeg dat ik mijn vrienden en familie dan teveel zou missen: "dan neem je die toch gewoon mee!". Ze zien oprecht het probleem niet, haha.

Ik vraag me dan vaak af wat ze weten over Nederland of Europa.

Ik kom hier ook veel Canadezen tegen. Wanneer ik die vraag of ze weten waar Nederland ligt of wat onze buurlanden zijn dan denken ze diep na: "Ligt dat naast Zwitserland? of Zweden? Het is toch scandinavia?"

Dat ontbreken van topografische kennis vind ik van wereldreizende westerlingen misschien nog wel wonderlijker.

Alhoewel.. als een Amerikaan zegt uit welke Staat hij komt, dan heb ik die naam ook wel eens gehoord, maar zou ik die ook niet op de kaart kunnen aanwijzen... hahaha.

Momenteel is het 6.00 uur in ochtend in Managua en zit ik op het vliegveld te wachten tot ik met een binnenlandse vlucht nog naar een eiland in de carribische zee kan vliegen. Voor nog een extra dosis aan palmbomen, zon, blauwe zee en hopelijk een wit zandstrand en ik wens enorm dat ik tijdens het snorkelen nog een schildpad mag bewonderen.

Mijn laatste week ben ik waarschijnlijk zo goed als offline. Iets met bijna blote billen en kokosnoot.

Zonnige groetjes en BUENOS!

Land van de Rijke kust

We zitten met 28 man op een boot. Rozige koppies van het snorkelen en zwemmen in de pacifische oceaan. Zoevend over het water. De motor brult luid. De meeste hoofden dragen een zonnebril, sommige een stevig vastgesnoerde bandana die niet afwaait. Er wordt gestaard, over het water. Er wordt gestaard naar het glinsteren van de zee. Er wordt gestaard naar de eindeloze horizon voor ons, en naar de eilanden met groene heuvels en rotsformaties, die rechts aan ons voorbij gaan. Nog dagdromend aan de kleurrijke vissen die we zagen in de onderwaterwereld. Er wordt ook een heel klein beetje gebaald van dat we geen schildpad hebben gezien bij schildpaddeneiland. Er wordt nog stilletjes gehoopt op een glimps van een walvis of dolfijn in het water om ons heen. Niemand hier kijkt het komende uur op zijn telefoon.Het was een heerlijke stranddag.

Het was ook de laatste reisdag van mij en Amrah samen. We hebben de afgelopen twee weken samen door dit prachtige land Costa Rica gereisd.

We ploegden door een donkere jungle,

We tuurden uren naar vogels,

We aten een stuk lekkerder dan verwacht,

We trosteerde al raftend een wilde rivier.

We reden letterlijk stad en land af, en stiekem ook over wegen die hun naam nog niet hadden verdiend.

We hebben prachtige natuurparken bewandeld.

We ontdekten zelf een groep apen.

We hebben heel wild geplast bij hoge, en iets minder hoge nood.

We hebben heet gebaad met locals.

We vonden beide de Quetzal en deden daarna een vreugdedans.

We leerden heerlijke feitjes in een medicinale tuin en proefde al het locale lekkers wat we voorgeschoteld kregen.

We maakte onze eigen chocolade.

We klommen ons een weg naar watervallen.

We genoten van onze huisjes in de jungle of in prachtige tuinen vol bloemen en vogels,

We spreken nog steeds zeer belabberd spaans

We hebben slechts een heel beetje gehuild of of gemopperd en vooral veel gegrinnikt om woordgrapjes en gelachen om onszelf.

Die heerlijke twee weken samen op een soort tropisch eiland afsluiten met een spelletje was daarom ook een fantastisch toetje op onze goed-gelukte glutenvrije taart van een reis.

Dankjewel voor je fijne gezelschap reismaatje! Het komt wel goed met het samen thuis nog wandelen van een Drentse etappe van het Pieterpad.

Je reist zelfs sportiever dan ik ?

Geniet nog van je laatste dagen aan de kust, ik reis nog even verder voor een nieuw reisavontuur in Nicaragua.

Smile.. it confuses people

Het ontmoeten van de Sri Lankaanse locals op dagelijkse basis gaat meestal als volgt:

Hello madame tuktuk? En daarna volgt altijd: Where you from? Where you stay? How long in Lanka you?
En zodra je vriendelijk blijkt en ze antwoorden van je krijgen dan komen er ook vragen als: You family madame? You married?
En: What job you have?

De kunst van deze gesprekjes is vriendelijk blijven lachen wanneer je weer eens nee zegt op een tuktuk. Of ze af te leiden van het standaard kruisverhoortje door hen te verrassen en wat terug te vragen: And where are you from? Meestal weet ik dan wel een lach op het gezicht van de man in kwestie te toveren en accepteert hij de afwijzing.. want nee ik wil geen tuktuk, nee ook niet morgen en ook niet volgende week. Dankjewel voor je visitekaartje. Ja, ik zal je echt bellen als ik toch een tuktuk wil, of een slaapplek, of een restaurant..
En dan 2 meter verder beginnen we gewoon weer opnieuw.

Deze ontmoetingen horen bij Azie en de mensen blijven allemaal vriendelijk en accepteren mijn afwijzingen.

Opeens schiet er een ingeving door mijn gedachte: Alle vrouwen die willen leren om vaker nee te zeggen, maar dat moeilijk vinden.. De oplossing is simpel! Boek een reis naar een mooi warm tropisch eiland: en ga alleen. Ik beloof je, de nee-zeggen-vaardigheid beheers je tot in de puntjes binnen een week of twee.
Vervolgens kan je irritatie na de zoveelste zelfde vraag zo hoog oplopen, dat je noodgedwongen ook leert je woede te managen en beleefd te blijven.

Als het bovenstaande je goed afgaat dan leer je er misschien ook nog om erom te lachen, of op andere manieren lol aan te beleven. Zo meet ik mezelf met de regelmaat van de klok een nieuwe identiteit aan en kruip even in de huid van een ander.

Ik kom uit Zweden, mijn naam is Keesie en ik blijf nog 5 jaar in Sri Lanka. Ik werk als een uhmm.. patholoog. In de trein naar zuid Sri Lanka was ik Wendy uit Belgie en sprak ik een uur met een man over het belgische voetbal.
Verandering van spijs doet een mens wel eens goed, laten we maar zeggen ;)

Andere bijzondere ontmoetingen met locals zijn er ook genoeg:
Zoals toen ik drankjes ging drinken bij mijn guesthouse met een jong sri lankaans stel die al 4 jaar een relatie hebben, maar waarvan hun ouders dat onder geen voorwaarde mogen weten.. want hij is moslim en zij is hindoe. Stel je voor! Daarom vluchtte ze onder vakantietijd stiekem naar de andere kant van het land om samen olifanten te kijken en 's avonds op de veranda stiekem te zoenen bij kaarslicht.
Ook ontmoette ik een jonge barman die erg trots was op het feit dat hij in het Nederlands kan tellen. Hij begint dat meteen hardop aan me te demonstreren.. als hij bij 26 is zegt hij: "I can count untill 100!" Ik reageer, gespeeld onder de indruk, : "Oh really? So what is eightyeight ? De jongen stamelt nu iets minder happig: " uhmm..akteakte..uhmm.." We lachen er daarna om.

Gisteravond was ik op een verder uitgestorven strand genaamd Pearl beach met twee libaneese meiden en twee Sri lankaanse kerels. Een van de jongens vond mij maar een watje. "Je rookt niet, je drinkt geen alcohol en blowt niet!" " "Jahoor je hebt gelijk" zei ik, "Ik reis in mijn eentje de wereld over, ik ben echt een enorme schijtluis!" Daarna kwam de vraag die er ook ALTIJD volgt op het nieuws dat ik geen alcohol drink: maar Waarom dan niet? Omdat ik geen domme dingen doe, was deze keer mijn reactie.

Na zonsondergang spelen we een spelletje genaamd: Raad de waarheid. Mijn "feiten" waren: 1. Ik ben getrouwd
2. Ik ben van Nederland naar Kroatie gelift in 1 dag en 3. Ik heb alle continenten bezocht.
De locale jongens wisten meteen wat de waarheid moest zijn: Je bent getrouwd. De meiden en ik moesten grinniken. Toen zei een van de meiden: "Ik denk dat je alle continenten hebt bezocht!" Toen de echte waarheid bleek te zijn dat ik in Europa gelift heb zei ze verontwaardigd: "Maar jij doet toch geen domme dingen?" Dit keer moesten de jongens lachen. Het was een gezellige, een na laatste avond!

De dag erna lag ik op het strand, een boek te lezen getiteld: "The wave" waarin een vrouw haar memoires staan beschreven van hoe ze de Tsunami van 2004 overleefde, maar haar man, twee kinderen en haar beide ouders niet.
Wat een hartverscheurend verhaal. Na het lezen van dit boek ben ik diep onder de indruk en spreek ik met wat locals over hun ervaringen van deze ramp. Het is voor mij moeilijk voor te stellen hoe het is om z'n ramp te overleven maar na dit boek begrijp ik het iets beter. Dat ze ervoor en erna nog midden in een burgeroorlog leefden die 30 jaar duurde bespraken nog niet eens..
Wat ik toen ik dat boek uitlas nog niet wist, was dat er rond precies dezelfde tijd weer een enorme Tsunami plaatsvond in Indonesie op het eiland Sulawesi. Daar zijn gisteren waarschijnlijk duizenden mensen gestorven en nog vele malen meer zijn al hun bezittingen en bedrijfjes verloren. Ik hoop dat er snel een hulpactie op touw wordt gezet en er minstens zoveel geld kan worden verzameld als voor de vier slachtoffers in Oss de afgelopen week.
Morgen reis ik weer terug Nederland. Ik ben me er meer dan eens van bewust dat wij ontzettend bevoorrecht zijn om te wonen in een land waar de natuur niet dagelijks en totaal onverwacht, je familie, leven en stad kan verwoesten.
Ik heb er in ieder geval zeker een paar tientjes voor over om een aantal mensen in indonesie misschien een klein beetje te kunnen helpen.

Zo dit was het weer wat betreft mijn blogs voor deze reis.

Ben je nog benieuwd naar mijn onbeschreven avonturen of de foto's? Dan lijkt het me tof die te laten zien bij een snel weerzien. Heb zin om weer thuis te zijn met mijn lieve familie en vrienden om me heen. Tot snel ziens?

Liefs, Roos

Welcome to the Jungle

Ik ben beland in Unuwatuna, een plaatsje aan de zee in het Zuiden waarvan het algemene strand wat tegenvalt maar gelukkig zijn er nog heel veel andere kleine mooie strandjes in de buurt als je weet waar je moet zoeken. Hier zwem ik met een enorme schildpad en chill ik op het strand voor maximaal een minuut of 10 want de zandvliegen vonden mij een lekkere lunch: ik vond van niet! Gelukkig waren er wat vriendelijke locals die raad wisten met limoensap als oplossing tegen de jeuk.

Ik slaap in een plek die: Birdhouse heet en volgens de lonely planet (mijn reisbijbel) kan je hier vanaf het dakterras prachtig veel vogels spotten, helpen de eigenaren je graag met het plannen van je vogeltripjes en is het ontbijt inclusief. Eenmaal aangekomen op bestemming blijken de zaken toch wat anders te liggen: op het dakterras zijn veel mannetjes met cement, stenen en beton in de weer, dus naar het tropische vogels turen met een lekker koud sapje in de hand, kan ik fluiten. Nouja dat kan gebeuren toch? Ik deelde mee met de eigenaar mee dat ik erg van vogels hield en vroeg waar ik dan het beste naartoe kon gaan: hij lachte schaapachtig en liep weg. Het antwoord van iemand die je totaal niet begrijpt.. weer een beetje teleurstellend dus. Toen een avond later bleek dat ze ook geen antwoord konden geven op mijn vraag wanneer het ontbijt werd geserveerd en er veel protest en problemen ontstonden omdat ik naar ontbijt vroeg, was ik er bijna klaar mee. Je moet weten dat in Sri Lanka ontbijten nogal een ding is. Ze doen dat zeer uitgebreid en voor een "echt ontbijt" willen ze de reservering minimaal 6 uur van te hebben zodat ze de tijd hebben om het allemaal klaar te maken. Je krijgt dan verschillende curries, dahl, kokossambal, hartige pannekoekjes, noodles, fruit en thee. Het meeste behoorlijk pittig. Echter wilde deze hollandse Chick gewoon wat bodem in haar maag voor de pittige yogales de volgende ochtend en vroeg zij naar het ontbijt wat inclusief in de hoge slaapprijs zat.. je raad het al: dat ontbijt was niet inclusief en ik heb mijn spullen gepakt naar een nieuwe slaapplek gezocht.

Die vond ik bij een fantastische hostel: Hideaway hostel gebaand. In de jungle met een enorme tuin met heel veel vogels, heerlijke bananenpannekoeken als inclusief ontbijt en een fantastisch lief stel die me hielp met allerlei vervoer en tripjes regelen. Zo kan het ook! Het leukste daar was de vegetarische BBQ die dit jonge stel voor alle gasten organiseerden en waarbij we veel kaartspelletjes speelde: woop woop! Ik blijf geloof ik nog wat langer..

Het allermooiste hier is de yogaplek die ik hier achteraf vond. Met uitzicht op de jungle, komen hier tijdens de fijne lessen de meest mooie vogels, eekhoorns, en vlinders voorbij vliegen die ik vanuit gekke houdingen bewonder. Het is er heerlijk zwemmen in een zoutwater infinitypool. Deze plek doet me erg denken aan de yogabarn in Ubud Bali waar ik de afgelopen jaren nog vaak met heimwee aan terugdacht en maakt me dus erg blij. Dit is vakantie! Ik reserveer 5 lessen, die ik de dagen erna doe. Die 15 verschillende soorten mieren die me komen zonnegroeten op mijn yogamatje neem ik, mindfull als ik ben, wel voor lief.

Wat ik de afgelopen dagen nogmeer voor bijzonders heb beleefd?

*Ik ontmoette hier mijn exvriendje Youri uit Havo 4, weer na 12 jaar. Hij reist hier met zijn vriendin Emily en we hebben een lange avond lang, samen drankjes gedronken op het strand en veel verhalen van de reizen en afgelopen jaren gedeeld. Het was heel bijzonder en een hele fijne avond. Een aantal verhalen maakte meer indruk op me, dan ik vooraf van het bijkletsen had verwacht. We hebben ook ontzettend gelachen en het was helemaal niet ongemakkelijk! Deze twee superlieve mensen brachten me ook weer thuis.

*ik ontdekte wat er in de kroketten hier zit! Een soort pittig groenteprutje.. was wel eetbaar maar ik zal het thuis niet zelf nog eens namaken ;)

*Ik reed voor het eerst in een bus hier! Vol met locals, ik was de enige westerling, Er werd totaal niet naar me gestaard en ze hielpen me met de bestemming vinden. Een nieuwe bevestiging van de lieverds hier. De rit duurde 4 uur lang, en kostte me omgerekend €1,50! Ik deelde ballonnen uit aan kinderen en kreeg er stralende glimlachen voor terug.

*ik heb een dag door het regenwoud gelopen met een supervrolijke leuke gids en een duits stel. We vonden de gigantische eekhoorn, twee soorten apen, varanen, kleurrijke hagedissen, een slang en een paar vogeltjes. Daarnaast konden we ruiken aan de boombladeren van: kardemon, kruidnagel, nootmuskaat en kaneel! Erg interressant. Op de terugweg achterop de scooter van de Gids verontschuldigde hij zich nog voor de "bumpy road" (hobbelige weg). Ik antwoordde met: "it is okay, it's a bumpy country anyway". De reactie van de man zag ik niet aankomen, hij heeft een half uur in een deuk gelegen: "BUMPY COUNTRY! I'm gonna tell my wife this story! WHAHAHA!" Je begrijpt: ik kreeg mijn grijns ook niet meer van mijn gezicht. Heerlijke dag!

Hallo Sri Lanka!

Na een aantal jaren dromen van dit eiland dat maar anderhalf keer zo groot is als Nederland, ben ik er deze week eindelijk heengevlogen. En na twee dagen weet ik al zeker dat ik daar geen spijt van ga krijgen. Wat een mooi eiland! Vol palmbomen en de meest bijzondere vogels (jippiejajeej!) De locals lachen en zwaaien naar me alsof ik de koningin ben en willen allemaal weten "Where I'm from". Naast een letterlijk dus ook figuurlijk warm welkom!

Op mijn aankomstdag ontmoette ik een enorm leuk vlaams koppel waarmee ik de stad Negombo verkenden en samen onze eerste sri lankeese dinner soldaat maakten. We verwonderden ons over de vele kerken hier met allelei neon en kerstverlichting versierd. Jezus verlicht als een dame van lichte zeden.. het is weer eens wat anders! Ook zijn hier veel kappeltjes, op haast elke hoek van een grotere straat. Ik zag sint Maarten en sint Antonius al staan! Verder zag ik in vitrines langs de weg ook een soort kroketten liggen, durfde ze nog niet te proeven maar ben razend benieuwd wat erin zit!

Een andere prachtige ontmoeting was die met de verkoopster van mijn allereerste dorstlessende kokosnoot. Ze bleek doof te zijn en ik probeerde een praatje te maken met de paar gebaren die ik ken. Ze was enorm verrast en blij en stond erop dat ik meteen ging zitten. Het gesprek verliep wonderbaarlijk goed en we hebben zeker 10 minuten zitten babbelen. Dit is naast mijn eigen beperkte gebarenschat ook wonderlijk omdat ieder land of streek ter wereld zijn eigen gebarentaal heeft en deze dus niet universeel is zoals de meeste medehorenden mogelijk denken!

Vandaag heb ik een boottocht gedaan door een wonderlijk waterland een stuk van deze stad vandaan en had ik al een vogelgids gestrikt om (dan wel betaald) mij te vergezellen. We hebben heel veel verschillende soorten ijsvogels gezien, eentje met een snavel bijna zo groot als die van een ooienvaar! Google hem maar: het is de ooienvaarsbek ijsvogel.

Tot snel! En mocht de website je vragen mij te sponsoren voor fotoruimte.. dat is niet nodig! Ik kan de fotos van mijn camera toch niet online zetten. Die kunnen liefhebbers vanaf oktober live bij me komen bewonderen. Zonnige groetjes!

A journey of a thousend miles, begins with a single step.

Het is mijn laatste week. En voor mijn gevoel is het al voorbij. Totdat ik me besef dat een normale vakantie van mij precies een week zou duren. Dus besluit ik er nog vol voor te gaan. Voor het eerst in 4 maanden plan ik wat ik nog wil doen.

Wander by the sea, should you ever want to find me.

Twee jaar geleden klonk Kuala Lumpur in mijn oren nog als een naam van een Umpa Lumpa uit Sjakie en de Chocolade Fabriek. Waar Cambodja ligt? Misschien Zuid-Amerika? Indonesië leek me een vieze lawaaierige plek en Thailand alleen maar vol kinderprostituees en vieze klanten. Van Laos had ik nog nooit gehoord. Nu weet ik beter en vooral hier. Dit zuid-aziatische deel van de wereld heeft niet alleen adembenemende kokosnoot eilanden, veelzijdige cultuur, heerlijk eten en de mooiste tropische natuur, ook de meest vriendelijke mensen wonen hier. Behalve dan de verkopers. Maar waar in de wereld zijn die wel tof?

There are no foreign lands, it is the traveler only who is foreign.

Mijn eisen voor mijn bestemming waren: Zon, goedkoop, tropische stranden, en andere backpackers. Dit en ZO VEEL MEER heb ik gekregen! Dit was een reis met een miljoen eerste keren, en het ontdekken van veel nieuw eten, helemaal omdat ik niet meer allergisch blijk voor noten en vis. Heel bijzonder om al deze smaken te ontdekken! Garnalen vind ik nog wel steeds de meestg vreemde structuur ooit hebben trouwens.

De laatste week van mijn verblijf heb ik nog hele bijzondere dingen gedaan. Ik ben gaan parasailen, als een arend boven een maleisisch eiland gezweefd. Ik heb een mangroveboom geplant in een mangrovebos. Een boekendorp bezocht waar geen een "buku" meer bleek te zijn. Waanzinnig mooie streetart gezien en heel erg lekker Indiaas gegeten. Ik heb een in van de stijlste gondelliften gezeten en een heel bijzonder thais bioscoopbezoek gedaan. Ik heb enorme shoppingsmalls gezien en last minute nog een enorm schilderij gescoord.

een paar mooie laatste quotes en gedachten uit mijn laatste week:

"Ladies & Gentleman, here is your captain speaking. Over 20 minutes we will arrive in Kuala Lumpur. The weather is good. It is 39 degrees"

vrouwtje in mijn laatste hostel: "I will show you the bathroom. Here is the shower, if you turn on this switch and push the big button, you have hot water. Downstairs is a second shower. That is a normal one."

Op mijn terugweg naar Nederland stapte ik het vliegtuig uit en liep door de slurf naar buiten. "Ze hebben de airco hier wel heel erg hard aangezet." hoor ik mezelf denken. Gelijk moet ik grinneken. Het is de airco niet. Het is de echte kou.

Reizen is voor mij de beste manier om talen en topografie te leren, om te leren compassievol te zijn voor jezelf en voor anderen. Om meer te begrijpen van mensen die je anders over het hoofd zal zien en om je glimlach te hervinden. Ik zou het niet met iemand anders dan mezelf willen doen. Want dan had ik een heleboel leuke mensen nooit ontmoet en veel avonturen niet beleefd.

Thuis in mijn eigen bed besef ik me wat een berg met geluk heb gehad. Niet alleen dat ik de kans en tijd kreeg om deze reis te maken maar ook al het onheil wat me bespaard was gebleven. Ik ben niet in het ziekenhuis beland, ik ben niet bestolen, heb geen brokken gemaakt in het chaotische regelloze verkeer dat in elk land weer aan een andere kant van de weghelft reed. Ik ben heel dankbaar voor alle lieve berichtjes en wensen die ik van jullie heb gekregen en deel graag in het echt nog meer foto's of avonturen. Dus wil je mijn bruine koppie in het echt bewonderen? Laat me dan wat weten! Ik heb tot september nog een volledig lege agenda en zie je graag weer terug. Ik wil afsluiten in stijl met een quote:

"You will never be completely at home again, beceause part of your heart will always be elsewhere. That is the price you pay for the richness of loving and knowing people and dishes in more than one place."

Liefs uit Eindhoven!

p.s. Ik was nooit alleen. Ik was samen met Anya, Melanie, Tobias, Tom, Moustafa, lindsay, Lydia, Moon, Julie, Job, Amy, Richard, Sony, Trudie, Nora, Sylvia, Sam, aoifa, Mathias, Simon, Laura, Femke, Eve, Lars, Nienke, Daniel, Stefanie, Angelica, Angi, Jolly, Suzan, Nicole, Die twee vlaamse meisjes, Hans, Steve, JP, Dionne, Steve 2, australisch stel, Max, Onn, Ved, Boun, Davone, Sai, Steffi, Sabrina, Eric, Sebastian, Kate, Max, Erica, Valerie, Manon, Elsemieke en haar zus, Daniel, Jose, John, emma, Ricardo, Sanjiv en natuurlijk nog veeeel meer lieverds waarvan ik de naam ben vergeten. Het was Awesome!

Achter de groene bergen in een waterige zon

“Ah, it was a fine night, a warm night, a wine-drinking night, a moony night, and a night to hug your girl and talk and spit and be heavengoing.”
-Jack Kerouac,On the Road

Thailand- Chiang Mai
We staan met zijn alle voor een tempel waar een dienst bezig is. Op een podium zitten heel sereen een grote groep oranjegewaaden. We zijn met heel veel maar hebben toch de ruimte om te staan of te zitten en na een teken van de oppermonnik worden alle papieren witte lampionnen ( In NL ook wel bekend als wensballonnen) aangestoken. Als deze vol zitten met hete lucht laten we los. Tergelijk. Met zijn tienduizend. De lucht is compleet gevuld met een zee van witte zwevers. Ieder met hun eigen kaarslicht. Het is adembenemend. Net Nieuwjaar maar dan beter. Waarom? Het is meerpeacefullen meerpowerfulldan hard geknal en veel rook besluiten we samen. Wat een prachtfeest is Loy Kratoy.

" People say: Nothing is impossible but I do Nothing every day!" - Winnie the pooh
Poi in Pai
Na het overwinnen van 762 bochten en helemaal niets niet misselijk ( behalve op de terugweg blijkt later) bereik ik een klein stadje genaamd Pai. Een soort hippie oord maar door grote populariteit ook best een boel toeristisch. Dat is niet perse vervelend want veel westerse wc's en heerlijk brood (wel wit natuurlijk) als ontbijt. In dit geval betekent dat ook iets anders: Heel Veel Nederlanders. Vind het soms wel saai hoor, ben toch niet naar de andere kant van de Wereld gevolgen om te kletsen met iemand van om de hoek in Utrecht? Ach ja de zon schijnt dus ik mag niet klagen.

Hier leer ik bij een circusschool de beginselen in " Poi" . Het rondcirkelen van balletjes in kousen in allerlei figuren. Of zoals wikipedia het beschrijft:"poi involves swinging tethered weights through a variety of rhythmical and geometric patterns" .S''avonds mogen we het ook met de vuurvariant proberen. Een beetje spannend maar totaal veilig met de meester ernaast en supercool. Ik ben trots op elke nieuwe truc die ik in de dagen erna bijleer.

In mijn hostel ontmoette ik Hans uit Duitsland weer. Een hilarisch kerel met baard die me telkens aan het lachen maakt. In Pai springen we met een aantal op de scooter en maken een prachtige tocht door de bergen met weidse uitzichten en varen op bamboevlotten door grotten heen. Als ik ziek ben raced hij voor mij op en neer naar de winkel en weer beter reizen we samen naar Laos.

Als we over de grens van Thailand naar Laos gaan komen we terecht voor een douanekantoortje met weer heel veel Nederlands. Staan we hutjemutje te wachten op stempels in ons paspoort. De kantoormannetjes hebben er duidelijk niet z'n haast mee en zijn om de paar minuten gerust weer een brabants ( of aziatisch?) kwartiertje pleite. De benen strekken, koffie drinken, je weet wel: de belangrijke zaken als er 200 ongeduldige falangs (witten) op je staan te wachten. Hans staat zichzelf op te vreten maar ik glimlach. Ach ja, je leert zo eens wat in het altijd onthaaste Azie. Na het pinnen van de eerste paarhonderd kippen worden we verwelkomd met een praatje door onze gids voor de bootreis. Hij verteld ons dat hij het zo belangrijk vind dat we lachend en tevreden door zijn land reizen en niet bedrogen worden. Daarom verteld hij ons dat er niets te eten is op de boot en dat we dat alvast kunnen inslaan en dat we kussentjes kunnen meenemen voor een comfortabelere reis die we na onze reis weer terug kunnen verkopen aan de mensen daar. Ook verteld hij dat de hostels in onze tussenstop om te overnachten: Zoo duur zijn dat we maar het beste wat goedkoops bij hem kunnen boeken.

Natuurlijk blijkt dat hij uiteindelijk de enige is die ons bedonderstraalde. De enige en beste manier hier om aan geld te komen is een groep nitwitten van witte goed veel geloofwaardige onzin te verkopen. Letterlijk dan. Gelukkig werden wij er niet heel veel armer van en de bootreis is veel comfortabeler dan gedacht en supermooi. De machtige Mekong waadt zich door een prachtige groen berglandschap en af en toe zien we bamboohutjes of wat locals al vissend of aan de waterkant. We besluiten dat reizen per boot of trein de meest mooie manieren zijn om door een land heen te gaan. Onze bestemming? Luang Prabang. Een van de mooiste stadjes die ik tot nu toe heb gezien. Vol frans koloniale architectuur dus witte huizen met donkerbruine houten kozijnen, luiken voor de ramen, balkonnen en veranda's. Overal hier hangen kleurrijke lampionnen die savonds de stad vrolijk verlichten en groeien kleurrijke bloemen en planten. Had ik al verteld over het geweldige uitzicht over de rivier?

We worden hier heel erg blij!
heeel veel liefs weer uit Luang Prabang!